راهنمای کشت ذرت : انتخاب بذر و کنترل آفات تا برداشت

ذرت (Zea mays) یکی از مهم‌ترین غلات گرمسیری و نیمه‌گرمسیری جهان است که نقش حیاتی در تأمین غذای انسان، خوراک دام و صنایع مختلف دارد. این محصول به‌دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد رشد و عملکرد بالا، در بسیاری از مناطق کشور به‌عنوان یک محصول استراتژیک کشاورزی شناخته می‌شود. عملکرد ذرت تحت تأثیر عوامل متعددی مانند انتخاب رقم مناسب، تغذیه متوازن، مدیریت مزرعه و اجرای صحیح عملیات کاشت، داشت و برداشت قرار دارد. مطالعات نشان می‌دهند که با رعایت دقیق شرایط محیطی، انتخاب رقم بهینه و اجرای روش‌های علمی و عملی، عملکرد ذرت می‌تواند تا ۳۰ تا ۴۰ درصد نسبت به روش‌های سنتی افزایش یابد.

بنابراین، مدیریت یکپارچه مزرعه، شامل آماده‌سازی بستر، کاشت، داشت، برداشت بهینه و تغذیه مناسب، همراه با انتخاب رقم مقاوم و پرمحصول، کلید دستیابی به عملکرد بالاتر و پایدارتر در تولید ذرت محسوب می‌شود. این مقاله با هدف ارائه راهنمایی‌های جامع و کاربردی، به بررسی مهم‌ترین عوامل مؤثر بر رشد، توسعه و مدیریت مزرعه ذرت می‌پردازد تا کشاورزان بتوانند بهره‌وری و کیفیت محصول را بهینه کنند.

شرایط محیطی مناسب رشد ذرت

۱٫تأثیر دما بر رشد و کیفیت ذرت

ذرت گیاهی گرمسیری و نیمه‌گرمسیری است که برای رشد مطلوب به دمای بین ۲۱ تا ۳۲ درجه سانتی‌گراد نیاز دارد. این بازه دمایی باید دست‌کم به مدت ۳ تا ۴ ماه متوالی حفظ شود و جوانه‌زنی بذرها از حدود ۱۰ درجه آغاز می‌شود. دماهای کمتر از ۱۸ درجه یا بالای ۳۵ درجه می‌توانند رشد و فرآیند گرده‌افشانی را مختل کرده و کیفیت دانه‌ها را کاهش دهند.

سرمای پایان فصل باعث آسیب به برگ‌ها و ساقه، توقف فتوسنتز و کاهش پرشدگی دانه‌ها می‌شود که در نتیجه کیفیت و وزن محصول پایین می‌آید.

۲٫ نیاز آبی و رطوبتی:

ذرت در مقایسه با بسیاری از غلات به آب بیشتری نیاز دارد و تأمین رطوبت کافی در مراحل حساس رشد مانند گسترش برگ‌ها، گرده‌افشانی و پر شدن دانه اهمیت زیادی دارد. خاک باید دارای زهکشی مناسب باشد، چراکه رطوبت بیش از حد خاک می‌تواند برای ذرت مضر باشد.

۳٫ نور و طول روز:

ذرت گیاهی روزکوتاه است و رشد آن به‌شدت تحت تأثیر شدت نور و طول روز قرار دارد. تراکم بالای بوته‌ها منجر به رقابت برای دریافت نور شده و می‌تواند عملکرد و کیفیت محصول را کاهش دهد.

۴٫ ویژگی‌های خاک و pH:

خاک‌های عمیق، حاصلخیز و دارای زهکشی مناسب با pH بین ۶ تا ۷ برای کشت ذرت ایده‌آل هستند. کمبود اکسیژن در خاک، که معمولاً ناشی از رطوبت بیش از حد یا وجود لایه‌های فشرده است، می‌تواند رشد گیاه را به‌شدت کاهش دهد.

۵٫ تاثیر شوری بر عملکرد ذرت

ذرت نسبت به شوری خاک نیمه‌حساس به است. تحقیقات نشان می‌دهد که حتی سطوح پایین شوری می‌تواند موجب کاهش عملکرد ذرت شود، به‌ویژه در مراحل اولیه رشد مانند جوانه‌زنی و استقرار نهال. تجمع نمک در خاک با ایجاد فشار اسمزی و سمیت یونی، جذب آب و فرایند فتوسنتز را مختل کرده و در نهایت تولید دانه یا علوفه را کاهش می‌دهد. با این حال، برخی ارقام ذرت به دلیل ویژگی‌های ژنتیکی و توانایی حفظ تعادل یونی، مقاومت بیشتری در برابر شوری از خود نشان می‌دهند.

راهنمای انتخاب رقم و بذر ذرت

در بسیاری از مناطق کشور، ذرت به‌عنوان کشت دوم، پیش از محصولات پاییزه مانند گندم یا کلزا کشت می‌شود. در این شرایط، انتخاب ارقام زودرس یا میان‌رس با دوره رشد کوتاه اهمیت ویژه‌ای دارد؛ زیرا برداشت به‌موقع ذرت، فرصت کافی برای کشت محصول بعدی را فراهم می‌کند. در مناطقی که خطر سرمای زودرس پاییزی وجود دارد، استفاده از ارقام زودرس حیاتی است، چراکه از کاهش عملکرد جلوگیری می‌کند. کاشت دیرهنگام ارقام دیررس می‌تواند منجر به برداشت با رطوبت بالا، کاهش کیفیت دانه، افزایش هزینه خشک‌کردن و حتی تأخیر در کشت بعدی شود. این تأخیر گاهی به خسارات غیرمستقیمی مانند آتش‌زدن بقایای گیاهی منجر می‌گردد.

برای تولید ذرت سیلویی نیز انتخاب رقم باید متناسب با شرایط منطقه باشد و در این حالت، استفاده از هیبریدهای میان‌رس یا دیررس گزینه مناسبی است.

در کنار انتخاب رقم، کیفیت بذر نیز اهمیت زیادی دارد. استفاده از بذری با خلوص حداقل ۹۸٪ و قوه‌نامیه بالای ۹۰٪ برای دستیابی به رشد یکنواخت و محصول باکیفیت ضروری است. میزان بذر مورد نیاز در هر هکتار برای ذرت دانه‌ای حدود ۲۵ کیلوگرم و برای ذرت علوفه‌ای حدود ۳۰ کیلوگرم است. همچنین، به‌منظور پیشگیری از بیماری‌های قارچی، ضدعفونی بذر با قارچ‌کش‌های مناسب پیش از کاشت توصیه می‌شود.

متناسب با کشت و منطقه می‌توانید رقم مقاوم و پیشنهادی را هنگام ثبت کشت در سامانه مزرعه انتخاب کنید.

تهیه بستر کاشت و خاک‌ورزی در کشت ذرت

آماده‌سازی مناسب زمین نقش کلیدی در موفقیت کشت ذرت ایفا می‌کند. این عملیات موجب نرم شدن خاک در عمق مطلوب، افزایش ذخیره رطوبت، بهبود توسعه ریشه، افزایش فعالیت میکروارگانیسم‌های مفید، کنترل علف‌های هرز و دفن بقایای گیاهی کشت قبلی می‌شود. با توجه به اینکه زراعت ذرت اغلب به‌صورت مکانیزه انجام می‌گیرد، اجرای دقیق و کامل تمام مراحل آماده‌سازی ضروری است.

در فرآیند تهیه بستر مناسب برای کاشت ذرت، رعایت نکات زیر توصیه می‌شود:

• استفاده از ساقه‌خردکن:

در صورتی که بقایای گیاهی کشت قبلی دارای ساختار خشبی بوده و مانع آماده‌سازی زمین شوند، ابتدا باید از دستگاه ساقه‌خردکن استفاده شود و سپس عملیات شخم صورت گیرد.

• زیرشکنی در صورت نیاز:

چنانچه در لایه‌های زیرین خاک لایه متراکم وجود داشته باشد، انجام عملیات زیرشکنی تا عمق حدود ۵۵ سانتی‌متر، هر چهار سال یک‌بار توصیه می‌شود.

• عمق شخم:

حداقل عمق شخم باید ۲۵ سانتی‌متر باشد. پس از آن، استفاده از دیسک و چنگک برای خرد کردن کلوخه‌ها و هموارسازی سطح زمین ضروری است.

• تسطیح زمین:

تسطیح زمین بهتر است با استفاده از لولر و در دو مرحله عمود بر هم انجام شود تا سطح زمین یکنواخت گردد و عملیات آبیاری با کارایی بهتر انجام پذیرد.

روش‌های کاشت ذرت

1. کاشت ردیفی (مکانیزه)

در این روش، بذر با دستگاه بذرکار در عمق ۵ تا ۷ سانتی‌متر کاشته می‌شود. میزان بذر مصرفی برای ذرت دانه‌ای حدود ۱۵ تا ۲۰ کیلوگرم در هکتار و برای ذرت علوفه‌ای حدود ۲۰ تا ۳۰ کیلوگرم در هکتار است. فاصله مناسب بین ردیف‌ها ۵۰ تا ۷۵ سانتی‌متر و فاصله بین بوته‌ها ۲۰ تا ۲۵ سانتی‌متر توصیه می‌شود. این الگوی کاشت باعث نورگیری بهتر، تهویه مطلوب و سهولت مدیریت مزرعه می‌شود.

۲٫ کاشت درهم (دست‌پاش)

در برخی مزارع کوچک، کشت ذرت به‌صورت دست‌پاش و درهم انجام می‌شود و معمولاً از روش آبیاری غرقابی استفاده می‌گردد. در این روش، به‌دلیل رعایت‌نشدن فاصله مناسب بین بوته‌ها و ردیف‌ها، تراکم نامناسب و رقابت شدید بین گیاهان به وجود می‌آید که منجر به کاهش عملکرد و کیفیت محصول می‌شود.

عمق و تاریخ کاشت

عمق مناسب کاشت به بافت خاک و شرایط اقلیمی بستگی دارد:

• شرایط عادی: ۴ تا ۵ سانتی‌متر
• خاک‌های سرد یا کشت زودهنگام: ۲/۵ تا ۴ سانتی‌متر
• خاک خشک یا تأخیر در کاشت: ۶/۵ تا ۷/۵ سانتی‌متر (برای دسترسی بذر به رطوبت کافی)

ذرت گیاهی گرمادوست است و کاشت آن زمانی آغاز می‌شود که دمای خاک به‌مدت سه روز متوالی به ۱۰ تا ۱۲ درجه سانتی‌گراد برسد. زمان دقیق کاشت باید با توجه به رقم، شرایط اقلیمی منطقه و زمان کاشت محصول بعدی تعیین شود.

تراکم بوته در زراعت ذرت

تراکم مناسب بوته، عامل مهمی در دستیابی به حداکثر عملکرد است و باید بر اساس اقلیم، نوع هیبرید (زودرس، میان‌رس یا دیررس) و تاریخ کاشت تنظیم گردد.

تراکم پایین: باعث کاهش تعداد گیاهان و توزیع نامنظم بوته‌ها شده و عملکرد را کاهش می‌دهد.

تراکم بالا: منجر به رقابت شدید گیاهان برای جذب آب، مواد غذایی و نور می‌شود که نتیجه آن ریزش سریع برگ‌های پایینی و کاهش مدت زمان فتوسنتز است.

جمع‌بندی:

• تراکم بالا → عملکرد بیشتر در واحد سطح، ولی عملکرد هر بوته کمتر
• تراکم پایین → دسترسی بهتر به نور و مواد غذایی، اما تولید کمتر در واحد سطح
• بنابراین، تراکم باید متناسب با گروه رسیدگی رقم و شرایط اقلیمی منطقه تنظیم شود.

مرحله داشت

آبیاری ذرت

ذرت گیاهی آبدوست و بسیار حساس به خشکی است. تنش آبی در تمام مراحل رشد، به‌ویژه از دو هفته قبل تا دو هفته بعد از گلدهی، موجب کاهش شدید عملکرد می‌شود. خشکی در این دوره باعث کاهش باروری، سوختگی برگ‌ها و افت محصول خواهد شد. بنابراین، تأمین آب کافی پیش از کاشت و در طول رشد ضروری است، به‌ویژه برای جلوگیری از تداخل آبیاری با محصول قبلی مانند گندم یا کلزا.

از طریق اپلیکیشن مزرعه می‌توانید اطلاعات کشت قبلی و نوع منبع آب و فاصله روزهای دسترسی به آب و میزان آب در دسترس را وارد کنید تا برنامه نیاز آبی با توجه به همه‌ی این عوامل دریافت کنید.

آفات ذرت و روش‌های کنترل

ذرت یکی از محصولات مهم کشاورزی است که با آفات ذرت متعددی مواجه است. شناخت این آفات و روش‌های کنترل آن‌ها برای حفظ عملکرد و کیفیت محصول اهمیت بالایی دارد. در ادامه مهم‌ترین آفات ذرت و راهکارهای مقابله با آن‌ها آورده شده است.

1. ساقه‌خوار اروپایی ذرت (Ostrinia nubilalis)

این آفت مهم‌ترین ساقه‌خوار ذرت در شمال و شمال‌غرب کشور است و سه نسل در سال دارد. لاروها ابتدا از برگ تغذیه کرده و سپس با نفوذ به ساقه، دالان‌هایی ایجاد می‌کنند که استحکام ساقه را کاهش داده و به بلال نیز خسارت می‌زنند.

روش‌های کنترل:

زراعی: برداشت سریع مزارع گندم و ذرت آلوده، استفاده از ساقه‌خردکن، حذف بقایا و شخم عمیق.

شیمیایی: مبارزه شیمیایی تنها در صورت رسیدن جمعیت آفت به حد آستانه خسارت اقتصادی

۲٫ برگ‌خواران ذرت (Spodoptera littoralis و Spodoptera exigua)

لاروهای برگ‌خوار ذرت در مراحل اولیه رشد از پارانشیم برگ تغذیه می‌کنند و برگ‌ها را به شکل توری درمی‌آورند. لاروهای مسن‌تر پهنک برگ را می‌خورند.

کنترل: مشاهده علائم خسارت روی ۲۵ بوته و حضور لاروها، مبارزه شیمیایی با سموم توصیه شده.

۳٫ کرم‌های طوقه (Agrotis segetum)

لاروهای جوان ابتدا از برگ‌ها تغذیه می‌کنند، اما لاروهای بالغ از طوقه نهال‌های جوان تغذیه کرده و باعث افتادن بوته می‌شوند.

کنترل: زراعی: حذف علف‌های هرز قبل از کاشت و برهم زدن بستر زیست لاروها.

شیمیایی: در صورت مشاهده لارو روی ۳ تا ۶٪ نهال‌ها، مبارزه شیمیایی با سموم توصیه شده.

۴٫ زنجرک‌های ذرت (Ribautodelphax notabilis و Laodelphax striatellus)

زنجرک‌ها ناقل بیماری‌های ویروسی از جمله کوتولگی زیر ذرت هستند.

کنترل: حذف علف‌های هرز اطراف مزرعه و سم‌پاشی آن‌ها با حشره‌کش‌های سیستمیک. یکنواختی تاریخ کاشت و ضدعفونی بذر با سموم توصیه شده.

۵٫ شته‌های ذرت (Rhopalosiphum maidis)

گونه غالب شته برگ ذرت است و معمولاً به دلیل وجود پارازیت‌ها و شکارچی‌ها، نیاز به مبارزه شیمیایی ندارد.

کنترل: در صورت طغیان جمعیت آفت، مبارزه شیمیایی

بیماری‌های مهم ذرت و روش‌های کنترل

ذرت یکی از محصولات اصلی کشاورزی است که با بیماری‌های متعددی مواجه است. شناخت این بیماری‌ها و روش‌های کنترل آن‌ها برای حفظ عملکرد و کیفیت محصول اهمیت زیادی دارد. در ادامه مهم‌ترین بیماری‌های ذرت و راهکارهای مقابله با آن‌ها آمده است.

1. سیاهک معمولی ذرت (Common smut – Ustilago maydis)

سیاهک معمولی یکی از شایع‌ترین بیماری‌های ذرت است که در تمام مناطق ذرت‌کاری مشاهده می‌شود و می‌تواند بین ۴۰ تا ۱۰۰٪ خسارت به محصول وارد کند. بیماری باعث تشکیل گال‌هایی روی ساقه، برگ و بلال می‌شود.

روش‌های کنترل:

• جمع‌آوری گال‌ها قبل از باز شدن و سوزاندن آن‌ها.
• اجتناب از مصرف کود ازت زیاد و رعایت تغذیه متعادل گیاه.
• مبارزه با علف‌های هرز بدون آسیب به گیاه.
• استفاده از بذر ضدعفونی شده و ارقام مقاوم.

۲٫ پوسیدگی فوزاریومی بلال (Fusarium ear rot – Fusarium moniliforme)

این بیماری قارچی علاوه بر کاهش مستقیم عملکرد، با تولید توکسین، سلامت انسان و حیوان را تهدید می‌کند. فوزاریوم می‌تواند باعث مرگ گیاهچه، پوسیدگی ریشه، ساقه و بلال شود.

روش‌های کنترل:

• جمع‌آوری و مدفون کردن بقایای گیاهی پس از برداشت.
• مبارزه بموقع با آفات ذرت مانند ساقه‌خوار اروپایی و هلیوتیس.
• استفاده از بذر سالم و ضدعفونی شده، رعایت تراکم مناسب بوته و مدیریت آبیاری.
• استفاده از ارقام مقاوم و برداشت به موقع با حداقل آسیب به دانه.

۳٫ ویروس کوتولگی زیر ذرت (Maize rough dwarf virus – MRDV)

این ویروس در گیاهچه‌های دو برگی باعث کوتولگی شدید، ضخامت غیرعادی ساقه و خشک شدن بوته بدون تولید دانه می‌شود. در گیاهان بزرگ‌تر علائم خفیف‌تر است اما بلال تشکیل نمی‌شود.

روش‌های کنترل:

• مبارزه شیمیایی و مکانیکی با ناقلین ویروس (زنجرک‌ها).
• ضدعفونی بذر با سموم مناسب.
• مبارزه با علف‌های هرز میزبان.
• رعایت تاریخ مناسب کاشت و خودداری از کشت ذرت پس از برنج در مناطق آلوده.

شناسایی و کنترل آفات برای هر محصول به‌صورت جداگانه در سامانه مزرعه ارائه شده است؛ به‌طوری‌که کشاورز با مشاهده تصاویر و مطالعه توضیحات می‌تواند علائم آفت را تشخیص داده و سپس روش‌های کنترلی مناسب را بررسی و اجرا کند.

کوددهی مؤثر ذرت: انتخاب نوع و زمان مناسب

ذرت به علت رشد سریع و عملکرد بالا نیاز فراوانی به عناصر غذایی دارد و کمبود هر یک مستقیماً بر کاهش محصول تأثیر می‌گذارد. مدیریت تغذیه‌ای صحیح و علمی برای موفقیت کشت حیاتی است.

ازت (نیتروژن): ازت نقش اصلی در افزایش تعداد بلال‌ها، اندازه دانه‌ها و درصد پروتئین ذرت دارد و بیشترین جذب آن در مرحله گلدهی رخ می‌دهد. کمبود آن باعث کاهش ارتفاع بوته، کاهش تعداد ردیف دانه و در موارد شدید، عدم تشکیل بلال می‌شود. از آنجایی که میزان جذب نیتروژن در اوایل رشد ذرت کم است و به دلیل محلول بودن سریع از دسترس گیاه خارج می‌شود، مصرف کود نیتروژن باید به صورت تقسیطی انجام شود. معمولاً ازت به دو روش مصرف می‌شود: یا دو مرحله‌ای، به‌طوری که نصف مقدار در زمان کاشت و نصف دیگر در مرحله ۶–۷ برگی داده شود، یا سه مرحله‌ای، با یک‌سوم کود در زمان کاشت، یک‌سوم در مرحله ۶–۷ برگی و یک‌سوم قبل از ظهور گل‌آذین، به صورت محلول در آب آبیاری.

فسفر: در توسعه ریشه، گلدهی و دانه‌بندی مؤثر است. جذب آن از مرحله تلقیح تا تشکیل دانه ادامه دارد. علائم کمبود شامل رنگ سبز تیره یا ارغوانی برگ‌ها و کوتاهی بوته است. میزان مصرف فسفر حدود ۳–۴ کیلوگرم به ازای هر تن محصول است.

پتاسیم: کیفیت دانه، مقاومت به بیماری‌ها و انتقال مواد فتوسنتزی را افزایش می‌دهد. جذب از جوانه‌زنی تا سه هفته بعد از گلدهی انجام می‌شود. کمبود پتاسیم موجب سوختگی نوک و حاشیه برگ‌ها، کوتاهی میان‌گره‌ها و دانه‌بندی ناقص می‌شود.

گوگرد: گوگرد یک عنصر مغذی ثانویه است که در سنتز پروتئین، تشکیل کلروفیل و فعالیت بسیاری از آنزیم‌ها نقش دارد. کمبود این عنصر موجب زردی برگ‌های جوان، کاهش رشد و افت مقاومت گیاه در برابر تنش‌های محیطی می‌شود. همچنین گوگرد با کاهش pH خاک، دسترسی گیاه به ریزمغذی‌هایی مانند آهن و روی را بهبود می‌بخشد. تحقیقات نشان داده‌اند که مصرف گوگرد می‌تواند عملکرد دانه ذرت را هم در شرایط آبیاری کامل و هم در خشکی افزایش دهد. بهترین زمان کاربرد آن معمولاً هنگام کاشت یا در مرحله V6 رشد ذرت است.

ریز‌مغذی‌ها:

روی (Zn): ذرت نسبت به کمبود روی حساس است و کمبود آن باعث ایجاد نوار زرد در حاشیه برگ‌های جوان می‌شود.

آهن (Fe): کمبود آهن با محلول‌پاشی دو تا سه نوبت از مرحله ۶ برگی قابل کنترل است.

نکته مهم:

مصرف نواری کودهای فسفر و پتاسیم باعث صرفه‌جویی تا ۳۰٪ در مصرف کود و افزایش کارایی می‌شود.

مصرف کود باید براساس مرحله رشدی گیاه، نوع خاک، میزان شوری، کودهای موجود در انبار و روش آبیاری تعیین شود. در سامانه مزرعه می‌توانید همه این آیتم‌ها را با توجه به محصول و زمین خود وارد کنید تا توصیه کودی اختصاصی و متناسب با شرایط شما ارائه شود.

کنترل علف‌های هرز در مزرعه ذرت

علف‌های هرز رایج:

علف‌های هرز اصلی که در مزارع ذرت رقیب جدی نور، آب و مواد غذایی هستند، عبارت‌اند از:

تاج‌خروس، توق، قیاق، پیچک صحرایی و سلمه تره.

به‌دلیل رشد کند اولیه ذرت، این علف‌ها در مراحل ۲ تا ۶ برگی به‌راحتی غالب شده و می‌توانند به‌شدت عملکرد را کاهش دهند.

زمان بحرانی مبارزه:

بازه ۳ تا ۴ هفته پس از کاشت (مرحله ۲–۶ برگی ذرت) مهم‌ترین دوره رقابت بین ذرت و علف‌های هرز است. کنترل به‌موقع در این مرحله برای جلوگیری از خسارت شدید ضروری است.

روش‌های کنترل علف‌های هرز

1. کنترل پیش از کاشت (پیش‌رویشی):

استفاده از سمپاش پشت‌تراکتوری بوم‌دار با کالیبراسیون دقیق

پس از سم‌پاشی، دیسک‌زنی سطحی برای مخلوط کردن علف‌کش با خاک

مزیت: کنترل مؤثر بذر علف‌های هرز قبل از جوانه‌زنی

۲٫ کنترل پس از کاشت (پس‌رویشی):

مبارزه تلفیقی مکانیکی و شیمیایی

کنترل بین ردیف‌ها با کولتیواتور مکانیکی

کنترل روی ردیف‌ها با علف‌کش‌های شیمیایی انتخابی

نکته مهم: علف‌های هرز باید پیش از رسیدن به ارتفاع ۱۱–۱۳ سانتی‌متر کنترل شوند؛ تأخیر باعث کاهش شدید عملکرد می‌شود.

برداشت ذرت

۱. زمان برداشت

زمان برداشت ذرت به نوع هیبرید، تاریخ کاشت و اقلیم منطقه بستگی دارد و رعایت این عوامل کیفیت و عملکرد محصول را تضمین می‌کند.

• برداشت دانه‌ای:

پس از رسیدن فیزیولوژیکی و تشکیل لایه سیاه در محل اتصال دانه به بلال، جریان آب به دانه قطع می‌شود. برداشت باید زمانی انجام شود که رطوبت دانه بین ۲۰ تا ۲۳ درصد باشد تا امکان استفاده از کمباین و هد مخصوص فراهم شود. رعایت این بازه رطوبتی، تأخیر در کاشت محصول بعدی را کاهش می‌دهد.

• برداشت علوفه‌ای:

بهترین زمان برداشت در اواخر مرحله شیری تا اوایل مرحله خمیری دانه است که ماده خشک گیاه حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد بوده و برای سیلو شدن مناسب است. برداشت زودتر یا دیرتر کیفیت و ارزش غذایی علوفه را کاهش می‌دهد.

۲٫ ماشین‌آلات برداشت

در برداشت علوفه‌ای از چاپرهای ردیفی استفاده می‌شود که برخی ساقه‌ها را له یا خرد می‌کنند و این امر موجب تسریع تخمیر یکنواخت در سیلو و افزایش بهره‌وری تغذیه دام می‌گردد.

۳٫ اقدامات پس از برداشت

خشک کردن ذرت دانه‌ای:

در مناطق مرطوب یا با رطوبت بالای دانه، خشک‌کردن ضروری است. رطوبت مطلوب ذخیره‌سازی بین ۱۲ تا ۱۴ درصد است. خشک کردن سه مرحله‌ای شامل:

1. خشک‌کردن با دمای ۸۰ تا ۹۰ درجه (۲۵٪ زمان کل)

۲٫ کاهش تدریجی دما به ۵۰ تا ۷۰ درجه (۵۰٪ زمان کل)

۳٫ خنک‌سازی با هوادهی و دمای محیط (۲۵٪ زمان کل)

ضخامت لایه دانه‌ها نباید بیش از ۵۰ سانتی‌متر باشد تا خشک‌شدن یکنواخت انجام شود.

خشک کردن بذر:

دمای مناسب ۳۵ تا ۴۰ درجه است تا از آسیب به جوانه‌زنی جلوگیری شود.

۴٫ حفظ کیفیت سیلو

کیفیت سیلوی ذرت علوفه‌ای به زمان برداشت، میزان ماده خشک، طراحی و ظرفیت سیلو، و سرعت پر کردن و کوبیدن بستگی دارد. برداشت در ماده خشک پایین باعث هدررفت مواد غذایی و تخمیر ناقص می‌شود. استفاده از افزودنی‌های بیولوژیک حاوی لاکتوباسیلوس، با کاهش pH و مهار میکروارگانیسم‌های مضر، کیفیت و ماندگاری سیلو را بهبود می‌دهد.